Net als veel van mijn generatiegenoten moest ik verplicht in militaire dienst.
Ik kreeg een geweldige baan: vaandrig voorlichter, een soort van journalist.
Elke week interviewde ik soldaten en schreef in het brigadeblad over wat zich afspeelde op de kazerne en tijdens oefeningen. Daarmee had ik zo ongeveer de meest controleerbare rol. Er moest elke week een blad vol geschreven worden en als ik dat niet deed was er geen uitgave. Maar tegelijk had ik ook de meest vrije rol, want ik kon zelf bepalen waar ik over schreef, waar ik naar toe ging en hoe ik mijn dag indeelde.
Daar had ik alleen niets aan toen ik een paar jaar later werd opgeroepen voor een verplichte herhalingsoefening.
Defensie had besloten mij als peletonscommandant in te delen bij het Korps Mobiele Colonnes. Ik werd de aanvoerder van 55 man die als taak hadden om geneeskundige hulp te geven bij grootschalige rampen.
Ja, ik had een paar maanden de basis van de officiersopleiding van de infanterie gevolgd. En daarna had ik een specifiek programma voor voorlichters gevolgd met veel leuke onderdelen zoals cursussen journalistiek en fotografie.
Die ik heel goed had kunnen gebruiken tijdens mijn diensttijd en ook daarna.
Maar leiding geven aan een peloton. Dat was andere koek.
Daar was ik niet voor opgeleid.
Voor defensie was dat geen probleem. Ze hadden er wat op gevonden. Ik kreeg samen met een aantal anderen een versnelde opleiding van een paar weken.
Af en toe ging er wat mis, zoals de keer dat ik een foutje maakte bij het kaartlezen en we met tientallen voertuigen niet verder konden op een smal landweggetje in de buurt van Laren. Met veel kunst en vliegwerk konden we keren. Daar werden natuurlijk grappen over gemaakt door de begeleidende beroepsofficieren. Maar ach, ik lachte gewoon mee. Weer wat geleerd.
Spannend werd het toen er bij een volgende oefening 800 man werd opgeroepen. Die 800 man zou worden toegesproken door de bataljonscommandant op het centrale plein. De bedoeling was dat de pelotons onder leiding van de pelotonscommandanten daar naar toe zouden marcheren.
Dat was wel een probleempje. Ooit had ik daar wel eens mee geoefend, maar de commando’s die ik moest geven was ik al lang weer vergeten. En dit hadden ze me ook niet geleerd in de versnelde opleiding die ze me hadden gegeven.
Ik zag het in gedachten al misgaan op dat grote plein. Mijn hartslag ging omhoog. Stel je voor: 800 man, de hele bataljonstaf en nog wat hoge officieren samen op die open ruimte. Alle pelotons die het goed zouden doen en die van mij waar het een zooitje zou worden omdat ik de commando’s niet wist. Mijn adem stokte. Het angstzweet brak mij uit.
Tot ik een inval kreeg…
Een paar minuten voordat we naar het plein zouden marcheren vroeg ik aan mijn sergeanten wie goed was in exerceren. 1 stak zijn hand op. “Vind jij het leuk om het peloton te leiden”, vroeg ik. En ja, dat vond hij.
Dat was mijn redding…
Vlekkeloos marcheerde de sergeant het peloton naar het centrale plein en de sergeant stelde ze op de gewenste plaats op. Daar nam ik zijn plaats in en hij ging tussen de mannen in staan.
Bij het afmarcheren na de toespraak ging het de omgekeerde weg. Ik liet de sergeant naar voren komen en liet hem het peloton weg commanderen. Zelf liep ik er als begeleider achter aan.
Na afloop vroegen verschillende soldaten aan mij waarom ik dat gedaan had. Ik vertelde ze eerlijk dat ik het exerceren nooit goed geleerd had en dat de sergeant daar veel beter in was. En dat dit voor mij en hun de beste oplossing was.
“Gelijk heb je luitenant”, zeiden ze en niemand deed er verder moeilijk over.
Pas veel later drong tot mij door dat ik die dag een belangrijk inzicht had op gedaan.
Het is namelijk een wijdverspreid misverstand dat je leiding geeft aan anderen.
Leiding geef je vooral aan jezelf.
En de grootste kunst bij leiding geven is misschien wel om je eigen ego niet de overhand te geven.
Dat ego zorgde voor het angstzweet en het idee dat ik zelf het peloton moest commanderen.
Want dat hoorde toch bij leiderschap?
Zelf het voortouw nemen en zichtbaar zijn als commanderende leider.
Het besef dat leiderschap vooral over jezelf leren kennen gaat kreeg die dag vorm.
Leiderschap is één van de onderwerpen in het CFO College jaarprogramma. Dit programma helpt je als CFO om je verder te ontwikkelen tot strategisch business partner.
Wil jij onderzoeken welke vorm van leiderschap voor jou als CFO het best past en hoe jij je hierin kunt ontwikkelen?
Als je deelneemt aan het jaarprogramma verken je wat leiderschap voor jou persoonlijk betekent. Welke vorm van leiderschap het beste past bij jouw invulling van de CFO-rol. En hoe je in leiderschapsstijl kunt variëren als de omstandigheden en resultaten er om vragen.
Lijkt je dat interessant en wil je meer weten? Pak de leiding en maak nu een afspraak met mij.
